Споведзь манкурта годнаму
У мазгу маім мазоль
Ад той ілжы
Супольнай,
І ў сэрцы ўжо
Няма
У мяне болю,
А толькі ные,
Як фантомны
На фоне
Непрытомнасьці.
У лядоўні ежы
Мне бракуе
Таннай, свежай
І заўтра я не буду
Больш адэптам
Улады
Ненажэрнай...
Не дбае пра мяне,
Штаны ўжо
Апошнія
Здымае,
У кішэні
Пакапалася,
Да дзірак
Усе парвала...
Мала ёй,
Усё мала...
Мала
Нічога мне
Не застаецца,
Спадары...
Ісці і будаваць
Сваё жыццё
Памалу...
Ды што казаць...
Я з вамі,
Спадары,
Я з вамі!
А мы чакаем іх... І , мабыць, дачакаемся )))