Там дзесьці у вышыні,
блукае Зорка,
Я стаю каля акна...
Зорка свеціць чырвоным...
Сумота гэта адказнасць за то што я раблю,
Вось так гледзячы на гэту зорку мне здаецца,
Что я сама з гэтай зоркі...
Кава грэе мяне,
І безліч прастораЎ...
І адзіная...
Як росквіт у небе..