Майструем кожны мы сабе быццё... І як бы ў забыцці, жыццё наперад крочыць, а мы за ім, па зыбкай рабізне, то бок, па бруднай і стаячай той вадзе, што загнівае ўжо ў балоце. І купак мала , гаць сплыла... пад велькім ціскам і хлусні, і зла... Надзею мне вярнуць сабе так хочацца... Пакуль скачу па купінам, ледзь бачным на балоце ... Дрыжаць калені, вочы пот засціў ...знайдзі тут нейкі пазітыў ...
Смяяцца мо з сябе не грэх - то самакрытыкі агрэхі, але пара ўжо даць камусці "на арэхі", бо вельмі ў настроі велькія прарэхі