Цяпло роднай хатачкі
Здалек адчуваю…
Да яе, да матачкі
У думках завітаю.
Там пяшчотнай коўдраю
Мурава заўжды расце,
Там вясною шчодраю
Дзедаў бэз пяе, цвіце.
І на лаўцы, каля плоту
Мне прыемна пасядзець.
Вось закінуць усю работу,
На хвілінку заляцець.
Катафеявіч мурлыча
Песню пра цудоўны лес,
Чую дзед бабулю кліча,
У яе – усмешак воз.
Рэксік дасць заўседы лапу.
Дзеду – гонар , што казаць,
Усміхаецца і ў хату
Кліча госця – частаваць.
Малако з збаночка л’ецца,
Булкі ў печы, як падняць,
Масла ў бойцы ліха б’ецца,
А на печы добра спаць.
Яблык бочка ў халадочку –
Свайго саду ўраджай!
Сок бярозавы ў куточку,
Колькі хочаш налівай.
У хляву сенца, аж да даху!
Можаш чай сабе зрабіць.
Пахне смачна, няма страху,
Як жывелу пракарміць
Бабка “служкай” мяне звала,
Дзед смяяўся гаспадар.
Падарункі раздавала:
Шафу насцеж – у твары жар.
Ну навошта было трэба
З магазіну прынясці
І сандалі, і гітару?
Як тут дух перавясці?
Калі хочаш палячыцца –
Дзядзьку Ваню запрашай:
У кішэні - нябыліца,
Толькі рот не закрывай.
А калі ж ен зайграе,
То адразу паплывеш.
На зямлі ты ці ў раю,
Сам не ведаеш – жывеш…
Там бабулі маціелы –
Подых ласкі ўвечары…
Хатка гэта – мая школа,
Дзе замест “давай” – “бяры”.
І таму паветра – водар
Шчодрасці і дабрыні,
Не жыло тут слова “шкода”…
Дзякуй, дзякуй карані.