Тупы, як бот, сляпы, як крот, не бачыш анічога далей плоту... Алё, народ мой, дзе ты лётаеш? З якою мараю? У якіх нябёсах? Цябе гвалтуе банда злыдняў ... праходзіць так жыццё ... за тыдням тыдзень ... спадзёвы таюць, як у адлігу лёд і снег ... Ці мы не людзі? Мы - не чалавекі? Хіба наканаваны лёсам мукі нам ад веку?
Ужо прачынайся, родны! Бо даўно пара ! І летаргічны сон - не смерць! А толькі цяжкая хвароба ...