Хадзіў да споведзі. А хто бязгрэшны?
Бязгрэшныя на могілках, з крыжом...
Ў душы грахі, як звер драпежны,
Грызуць сумленне, рэжуць, як нажом.
Паспавядаўся, прачытаў малітву
І, нібы, шэпча мне святы абраз:
- Твая душа, як чыстая палітра,
Але да споведзі ты вернешся не раз!