Як свет зары, як ружы Леля,
Пунсовы квет яе шчакі;
Як у мадонны Рафаэля
З маўчання голас трапяткі.
Сабе раўня, пакора лёсу,
Не шчырасць тая, не цемра плёсу,
Наўмысна, здавалася, яна
Сюды для шчасця ідзе адна.
Ды мір каго не перакроіць?
Што найсапраўднае не ткне,
Душу якую не праткне,
А самахцівасць акароціць?
І чыіх не спакусне вачэй
На строі з маскамі ярчэй?
(1814~1841)