Зноў ачнулася дзяўчынкай,
Зноў кранула шчакой,
Гэтай роднай павуцінкай -
Правяла сваёй рукой...
Абудзіла красаванне.
Нечуваную душу!
І зачуў, пазнаў жаданне.
У адказ зірнуў: "Прашу..."
Сакавітасць, смачнасць слова.
Непарыўнае асцё?
Ах, любоў... Палаюць - дровы?!
А не наша пачуццё?..
Не, шляхетная Дзяўчынка.
Каб кранацца так шчакой,
Ты не роднай павуцінкай, -
Правяла спярша рукой.