Р. Бернс. Ода хаггису

Юрий Лифшиц
Как ты красив и толстомяс,
великий вождь колбасных рас!
Превыше ты паштетных масс
        в кишках тугих
и стоишь всяческих прикрас
        в строках моих.
 
Тарелки под тобой скрипят,
с горою схож твой крепкий зад,
твой вертел годен аккурат
        для жерновов,
и жирным соком ты стократ
        истечь готов.
 
Тебя, сдержав свой нетерпёж,
небрежно вскроет грубый нож,
чтоб ощутить начинки дрожь
        и пряный жар,
и нас обдаст — о, как хорош! —
        горячий пар!
 
И звякнут ложки тут и там:
кто опоздал — иди к чертям! —
и барабаном брюхо нам
        раздует вмиг,
и всхлипнет «Слава небесам!»
        седой старик.
 
Кто жрет французский антрекот,
от коего свинья сблюет,
иль фрикасе пихает в рот
        отнюдь не с кашей,
не скроет отвращенья тот
        от пищи нашей.
 
Несчастный! От гнилой жратвы
он не поднимет головы,
а ножки тощи и кривы
        и слаб кулак,
не годный ни для булавы
        и ни для драк.
 
А если хаггис парень ест,
земля дрожит под ним окрест:
рукой могучей схватит шест
        или булат —
все головы с привычных мест
        долой летят.
 
Прошу я, Господи, еды
не из отваренной воды —
шотландцы не едят бурды, —
        но в наш оазис
подай — молю на все лады! —
        любимый Хаггис!
 
14-15 января 2017
 
 
 
Robert Burns (1759 — 1796)
 
Address To A Haggis
 
Fair fa’ your honest, sonsie face,
Great chieftain o’ the puddin-race!
Aboon them a’ ye tak your place,
        Painch, tripe, or thairm:
Weel are ye wordy of a grace
        As lang’s my arm.
 
The groaning trencher there ye fill,
Your hudies like a distant hill,
Your pin wad help to mend a mill
        In time o’ need,
While thro’ your pores the dews distil
        Like amber bead.
 
His knife see rustic Labour dight,
An’ cut ye up wi’ ready slight,
Trenching your gushing entrails bright,
        Like onie ditch;
And then, O what a glorious sight,
        Warm-reeking, rich!
 
Then horn for horn, they stretch an’ strive:
Deil tak the hindmost, on they drive,
Till a’ their weel-swall’d kytes belyve
        Are bent like drums;
Then auld Guidman, maist like to rive,
        ‘Bethankit!’ hums.
 
Is there that owre his French ragout,
Or olio that wad staw a sow,
Or fricassee wad mak her spew
        Wi perfect scunner,
Looks down wi’ sneering, scornfu’ view
        On sic a dinner?
 
Poor devil! see him owre his trash,
As fecl;ess as a wither’d rash,
His spindle shank a guid whip-lash,
        His nieve a nit;
Tho’ bluidy flood or field to dash,
        O how unfit.
 
But mark the Rustic, haggis-fed,
The trembling earth resounds his tread,
Clap in his walie nieve a blade,
        He’ll make it whistle;
An’ legs, an’ arms, an’ heads will sned
        Like taps o’ thrissle.
 
Ye pow’rs, wha mak mankind your care,
And dish them out their bill o’ fare,
Auld Scotland wants nae skinking ware,
        That jaups in luggies;
But if ye wish her gratfu’ prayer,
        Gie her a Haggis!
 
1786