29, 01, 2017 Не басня

нясе мяне ў вырай лёс, як быццам мною некуды дае ўнёсак... няхай то быў бы хутар мой каханы... які не мой ужо , той час далёка, я смутна , ледзь яго і бачу . Ці браць з сабою нешта мне ці не? Такія думкі ў галаве , як дробныя цвічкі... усе сверляць ..сверляць сэрца, мозг, пакуль лячу я ніцма. Баюся апусціць я вочы ўніз,   агледзець дол, палі, пагоркі... Шкада іх бо... Падгроб усё сабе ... шашок Рыгоркін...