На нейкай сумнай ноце я ды не зусім і па сваёй ахвоце , ўрэшце, дачакалась вечара. Прыйшоў. Заставіў моцна ён падумаць, а дзе ж той сум падзець мне, калі вось прэ і прэ мо з кожнай дзірачкі на скуры,.. Пэўна ж ... Чужую я бяду на раз рукамі развяду . Сваю ж ... І што такое зараз не сваё, калі ўсе мы ў бядзе і горы. Няма, лічу, ніводнага, каб сэрца не балела... І што ж мы творым ? Чакае лёс працяга дзеянняў... Ці мы ўсе да іх гатовыя ?