Я рос. Мяне, як Ганiмеда,
Вялi вiхуры, сны вялi.
Як крылы, адрасталi беды
I аддалялi ад зямлi.
Я рос. I надвячоркаў тканых
Вэлюма адмецiна лягла.
З пажаданнямi вiна не ў збанах,
Гульнёй насупленага шкла.
Я рос, i вось жар у прадплеччу
Сцюдзiць абдымкамi арла.
Далёка днi, адтуліны прадцечы, -
Любоў, ты нада мной плыла.
Ды хiба мы не ў тым жа небе?
За тое i дарнасць блiскаты,
Дзе, як сябе ўсклаўшы лебядзь,
З арлом плячом у плячо i ты.
(1890~1960)