Воспоминание некстати

Андралекс Сергеев
Не наземь падают,
А укрывают душу...
Шаги шуршат...
Вдруг с неба - водяная пыль.
Под ветром чуть немея мёрзнут уши.
Невзрачной осени
Припомнилась вдруг быль.