Я прыеду на Заўялаў хутар,
Там мясціны родныя мае.
Там калісьці, прыхапіўшы вуду,
Слухала, як рэчка мне пяе.
А яна спявала і шаптала,
Што не вельмі доўга мне тут жыць.
Але колькі б дзе я ні скітала,
Ды па дому стану ўсё ж тужыць.
Па славутай рэчаньцы Дзісенцы,
Што цячэ між ціхіх берагоў.
Дзе прыемна пахне ўлетку сенам,
А вясной шуміць затор са льдоў.
Дзе ў лугах хаваюцца рамонкі,
Васількі ў жыце зацвілі.
Жаўрука вясёлы спеў і звонкі
Далятае дзесьці з вышыні.
Я назаўтра ўстану рана-рана,
Калі сонца толькі ўзышло.
Ад травы прыемны пах духмяны,
Што скасілі ўчора пад акном.
Босая прайду па вузкай сцежцы,
І раса мне ногі апячэ.
Я ваду пабоўтаю ў рэчцы,
Пагляджу- ці цёплая яшчэ?
І прыпомнілася мне маё дзяцінства,
Прамільгнула, быццам тыя сны.
Ды пачула: «Мама, адгукніся!»
Гэта ўжо бягуць мае сыны.