Зышла нібы учора,
і зноў мне шыбы мочыць!
Гляджу на неба;
- Што за дзірка у вышы?
Усе хапаюцца губамі за паветра-
Но мы не рыбы, бо мы рыб'і муляжы.
Цячэ вада, да так,
Што нават з думак,
Але ратуюць парасоны галаву.
Бо ў ботах усе, а хто без ботаў,
С'мяецца з бурбалкаў,
Шкарпэтак не шкадуе,
Па пузырыстых лужах скача,
і плача, і лікуе!