Прахалодай вячэрняй дыхнула
Да сядзібы з зялёных аблог.
Прыпынуся, з дарогі, ля шула,
Зраблю крок за бацькоўскі парог.
Запалю, замест лямпы, лучыну,
Хай пахучы закружыць дымок.
Распрануся, трывогі пакіну
І валізку пастаўлю ў куток.
Пазашморгваю вокны фіранкай,
Каб дапытлівы змрок не сачыў.
За размовай, да самага ранку,
З успамінамі буду ўначы.
Чую, чую, як вецер саломай
Шамаціць на замшэлай страсе.
З гэтай песняй забытай, знаёмай
Зноў дзяцінства прыходзіць ка мне.
Але ж ціха і бедна ў хаце,
Толькі цень ад нязбытных надзей...
А на здымку шчаслівая маці
Ў абкружэнні вясёлых дзяцей.
Не пустэльная бацькава хата:
Вось вяночак засохлай травы,
За дубэльтам счарнелая вата
І бяссмертнік чырвоны... жывы.
Прытулюся да згорбленай печы,
Дзе самотны ўчадзеў агонь --
Холад прагна абдыме за плечы
І сляза ўпадзе на далонь.
Засмылела лучына, не свеціць.
Успаміны, як след на расе...
Дык чаму ўсё саломаю вецер
Шамаціць на замшэлай страсе?..