Расчынены сшытак. У падсвечніку полымя адчай.
Даўжэй стагоддзя дзень, пакуль свечка гарэла.
Партрэты на сцяне. У шклянцы моцны чай.
Яна да яго прыйшла. Ды толькі не паспела.
І яблыневы цвет. І цвёрды ложак спаць.
У нябёсах зорка, неабпальны куст вялікі.
Неслі не хаваць, а каранаваць.
І прысвяціць раман. Дзякуй, Дзіма Быкаў*.
Ён з тымі хто кахаў убачыўся ў вярхах.
Для іншых засталіся вершы, ды і проза.
І пад канец шляху на ранніх цягніках
Усёткі ж ён прайшоў па віа Долороза.
*Дмитрий Быков. «Доктор живаго
великорусского языка»
Перевёл Максим Троянович