Табе я некалi шаптаў
Душы ўзрушанай усе мары;
Я бедны быў - ты не прагнаў,
Ты не спаслаў цiшком мне кары.
Ты з лёсам памiрыў мяне,
З уладай няўтаймаванай жарсцi;
Так ажывiў; на шчасце мне,
Iзноў людзей мой позiрк лашчыць.
Натхненне па маёй жальбе
Святой гары святлом сыходзiць.
Ды ведай: належыць табе
Вянец яго, што скарбам носяць!..
(1814~1841)