Аркадий Кулешов. Прощай

Лев Бубнов
Прощай, разбуженная сердцем, дорогая.
Что же так горько, не могу понять.
Закат малиновый послушно догорая,
С рассветом проявляются опять

Ты помнишь мои робкие признанья?...
Вечерний май нам жаворонком пел.
А утром стыд и горечь расставанья
В глазах, которые поднять не смел

Ушла любимая под гомон желтых сосен,
Под нежный шум волнующейся ржи,
Где васильки пестрели меж колосьев
На перепутьях  раненной души

Ушла за тихие, далёкие просторы,
Звездой рассветною растаяв в синеве.
Обиженной души безмолвные укоры
Холодною слезой застыли на траве

Ушла, оставив мне промозглые туманы,
Полынный запах на обочинах дорог,
Чтоб я мгновеньями нанесенные раны
Годами в сердце исцелить своём не смог

Не суждено мне встретиться с Алесей.
Прощай, любимая, желанная, прощай.
Вновь на распутье я, а в поднебесье
Печальным жаворонком плачет тихо май

Прощай, разбуженная в сердце дорогая.
Твой образ милый мне по жизни пронести.
День мой тоскливо на востоке догорает,
Чтоб поздним вечером на западе взойти

02.03.2018

Аркадзь Куляшоў
Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.   
Чаму так горка, не магу я зразумець.   
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Ці помніш першае нясмелае прызнанне?..   
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май.      
Назаўтра золкае, туманнае світанне,               
Суровы позірк твой і мой нямы адчай.
          
Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,
Туды, дзе гойдала зялёнае калоссе
На сцежках ростані мой адзінокі сум.

Пайшла за ціхія, далёкія прасторы
Світальнай зоркай ты, што гасне ў сіняве.
Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры
Слязой халоднаю застылі на траве.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманны,
Палынны жаль смугой ахутаных дарог,
Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай, смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.

Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.
Твой светлы вобраз панясу я па жыцці.
На ўсходзе дня майго заранка дагарае,
Каб позна вечарам на захадзе ўзысці.

 


1928