Zasnac juz!.... Noc ta pochmurna, bezgwiezdna,
posepnych widzen krynica jest bez dna–
zasnac juz, sklonic na nirwany lono
glowe plonaca, bez miary zmeczona...
Przeplynal przez nia strumien mysli dlugi,
a jedna byla smutniejsza od drugiej,
a wszystkie byly smutne bezlitosnie–
chce spac, choc wiem, ze ciagu mysli dosnie...
Ha!... Tlum okropny mar cisnie sie bialych,
w szatach zwalanych ziemia i zbutwialych,
tancza wokolo z szalonym pospiechem,
szyderczym w twarz mi wybuchajac smiechem
Widok ich trupich czaszek mie przeraza,
dusi mie zgnila, wstretna won cmentarza,
a ten smiech strasznej ironii sie wwierca,
jak tepa sruba, w glab mojego serca.
Tlocza sie ku mnie ohydna gromada,
trupie swe rece na czolo mi klada
i sprochnialymi szczekami klekoca
najokropniejsze z wszystkich pytan: Po co!?...
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Спать!.. Этой хмурой, беззвёздною ночью,
в бездне угрюмых видений нет мочи
жаркую в устали крайней на нервах
голову лону нирваны доверить.
Дум протянулась в уме вереница,
немилосердно печальных– не спится,
хоть в никуда их навек провожая
верно усну– уж надеюсь и знаю...
Ах!.. Привидения в саванах грязных
коло вертят надо мною заразно,
ядом кладбищенским пахнут до рвоты,
с визгом хохочут свои привороты
так, словно в сердце буравчики вертит
мерзкая сволочь могильная этих
кем воскрешаемых полускелетов–
лысых, безглазых, не канувших в лету?
Туже и круче орава теснится–
лоб осязают гнилые десницы,
тлелые губы невнятно лепечут
сущую жуть: «Ты ль, надеешься, вечный?»
перевод с польского Терджимана Кырымлы