Хоть следы его в чаще потеряны,
Слух о нём до сих пор не умолк.
На отшибе под высохшим деревом
Жил однажды чувствительный волк.
Сердцем он обладал поразительным –
Разве можно считать за вину,
Что он отроду был композитором
И умел воспевать Луну.
Он успел убеждение вывести
И в лесу огласил, наконец,
Что во имя святой справедливости
Он решил не губить овец.
В чём они виноваты, бедные,
И какие у волка права?
Овцы – кроткие и безвредные,
Симпатичные существа.
Надо с ними сдружиться волку,
И настанет тогда расцвет,
И не будут люди с двустволками
Волчье племя сводить на нет.
Обязательно надо попробовать
и опомниться, наконец!
Волки слушали пылкую проповедь,
Прослезившись, терзали овец.
Овцы тоже ему не верили –
Волчья внешность у волка была.
Поневоле под высохшим деревом
Грыз он кости с чужого стола.
А зимою он умер молча,
Вьюга тихо его замела,
Потому что не жил по-волчьи,
Потому что не делал зла.
Балада пра ваўка
Хоць сляды яго ў гушчары страчаны,
Слых пра яго дагэтуль не змоўк.
Наводшыбе пад высмаглым дрэвам
Жыў аднойчы адчувальны воўк.
Сэрцам ён валодаў дзіўналітарным -
Хіба можна лічыць за віну,
Што адроду ён быў кампазітарам
Апяваў кожны Месяца ману.
Ён паспеў перакананне вывесці
І ў лесе абвясціў, нарэшце,
Што ў імя святой справядлівасці
Вырашыў не губіць авечак.
У чым яны вінаватыя, родныя,
Якія ў ваўка права?
Авечкі - рахманыя і бясшкодныя,
Сімпатычныя - дважды два.
Трэба з імі сябраваць ваўку лоўка,
І надыдзе тады росквіт, ці што,
І не будуць людзі з дубальтоўкамі
Ваўчынае племя зводзіць на нішто.
Абавязкова трэба паздаравець
І апамятацца, нарэшце!
Ваўкі слухалі палкую прапаведзь,
Заплакаўшы, раздзіралі авечак.
Авечкі таксама яму не верылі -
Ваўчыная знешнасць у ваўка была.
Нехаця пад высмаглым дрэвам
Грыз ён косткі з чужога стала.
А зімою памёр ён моўчкі,
Завіруха яго замяла,
Таму, што не жыў ён па воўчы
І нікому не рабіў зла.
Перевёл Максим Троянович