Кирилл Ковальджи. Моя картина. Рус. Бел

Максим Троянович
-В последнем зале есть ещё картина,
она висит одна. Для вас откроем дверь,
вы – наш почётный гость. Мы вас так долго
ждали…

…И я вхожу: освещена закатом
картина на стене в знакомой с детства раме -
сидит отец вполоборота к маме,
стол, скатерть с кисточками, три прибора,
печенье, чайник. Помидоры,
на патефоне замерла пластинка
и – стул пустой с плетёной жёлтой спинкой.

-Родные ваши с вас не сводят глаз,
идите к ним, садитесь, стул для вас…

…Шагнул и оглянулся: жаль другую,
откуда я уйду, - картину в раме
снежинок, звёзд… дождей и яблок звёзд…


***

-У апошняй зале ёсць яшчэ карціна,
яна вісіць адна. Для вас адчынім дзверы,
вы - наш ганаровы госць. Мы вас так доўга
чакалі…

…І я ўваходжу: асветлена заходам
карціна на сцяне ў знаёмай з дзяцінства раме -
сядзіць бацька напаўпаварота да маці,
стол, абрус з пэндзлікамі, тры прыбора,
печыва, імбрычак, памідоры,
на патэфоне замерла пласцінка
і - пустое крэсла  з плеценаю жоўтай спінкай.

-Родныя з вас вачэй не выпускаюць пэўны час,
ідзіце да іх, садзіцеся, крэсла для вас…

…Ступіў і азірнуўся: шкада іншую,
адкуль сыду я, - карціну ў раме
сняжынак, зорак… дажджоў і яблыкаў зорак…

    Перевёл  Максим Троянович