(перевод на белорусский / пераклад на беларускую мову)
Песня чырвонаармейца
*Gesang des Soldaten der roten Armee. Верш апублікаваны ў зборніку "Дамашнія пропаведзі" (Hauspostille, 1927), з пазнейшых выданняў зборніка быў выключаны аўтарам.
1
Краіну нашу з'еў знутры
Стамлёны, бляклы сонца шар,
І яна сплюнула нас ў цёмныя завулкі
І на скаваны льдом абшар.
2
Вада снягоў прамыла армію вясной.
Яна дачка чырвонай летняе зары!
А ўжо ў кастрычніку снег паваліў над ёй,
І сэрца трэснула на студзеньскім вятры.
3
Слова "свабода" ў гэтыя гады
З ратоў ірвалася, ў якіх крышыўся лёд.
Многія ішлі ўслед за чырвоным, страшным сцягам,
І сцяты быў тыгрыным выскалам іх рот.
4
Калі чырвоны месяц плыў ў аўсе
Перад тым як заснуць каля каня
Яны, хаця і змораныя маршам,
Ўсё гутарылі аб наступных днях.
5
І пад дажджом, пад змрочным ветрам
На жорсткім камені салодкі быў нам сон.
Дождж ліўся у забруджаныя вочы
І разам з брудам шмат грахоў з іх вымыў ён.
6
Часта было чырвоным неба уначы
Яны казалі: "Чырванее то зара".
То быў пажар, але і золак надыходзіў —
Толькі свабода, дзеткі, ўсё не ішла.
7
Дзе яны толькі ні былі,
Усюды пекла скрозь гуло.
Кожнае пекла ім здавалася апошнім
Але за ім заўсёды новае ішло.
8
Шмат пеклаў яны йшчэ прайшлі наскрозь.
Ды да свабоды, дзеткі, не дайшлі.
Праходзіць час. Але калі і рай настаў бы,
Яны б і ў раі тым свабоды не знайшлі.
9
Як будзе цела наша з'едзена знутры
Стамлёным, бляклым сэрца камяком,
Армія сплюне нашу скуру і косці
У ямкі, закаваныя ільдом.
10
І з целам, жорсткім ад дажджу,
І з сэрцам, зраненым ільдом,
З пустымі, ў плямінах крыві, рукамі, —
Вось так, з ухмылкаю, мы ў рай ваш пападзём.
Арыгінал:
Gesang des Soldaten der roten Armee
1
Weil unser Land zerfressen ist
Mit einer matten Sonne drin
Spie es uns aus in dunkle Stra;en
Und frierende Chausseen hin.
2
Schneewasser wusch in Fr;hjahr die Armee
Sie ist des roten Sommers Kind!
Schon im Oktober fiel auf sie der Schnee
Ihr Herz zerfror im Januarwind.
3
In diesen Jahren fiel das Wort Freiheit
Aus M;ndern, drinnen Eis zerbrach.
Und viele sah man mit Tigergebissen
Ziehend der roten, unmenschlichen Fahne nach.
4
Oft abends, wenn im Hafer rot
Der Mond schwamm, vor dem Schlaf am Gaul
Redeten sie von kommenden Zeiten
Bis sie einschliefen, denn der Marsch macht faul.
5
Im Regen und im dunklen Winde
War Schlaf uns sch;n auf hartem Stein.
Der Regen wusch die schmutzigen Augen
Von Schmutz und vielen S;nden rein.
6
Oft wurde nachts der Himmel rot
Sie hielten's f;r das Rot der Fr;h.
Dann war es Brand, doch auch das Fr;hrot kam
Die Freiheit, Kinder, die kam nie.
7
Und drum: wo immer sie auch warn
Das ist die H;lle, sagten sie.
Die Zeit verging. Die letzte H;lle
War doch die allerletzte H;lle nie.
8
Sehr viele H;llen kamen noch.
Die Freiheit, Kinder, die kam nie.
Die Zeit vergeht. Doch k;men jetzt die Himmel
Die Himmel w;ren ohne sie.
9
Wenn unser Leib zerfressen ist
Mit einem matten Herzen drin
Speit die Armee einst unser Haut und Knochen
In kalte flache L;cher hin.
10
Und mit dem Leib, von Regen hart
Und mit dem Herz, versehrt von Eis
Und mit den blutbefleckten leeren H;nden
So kommen wir grinsend in euer Paradeis.