Несцярпімая, чорная боль
Прыплывае да сэрца у змроку.
Я сьтаю на скрыжаванні дарог,
А у душы усе крычыць: Чарнобыль, Чарнобыль, Чарнобыль!
Не магу я адвесці вачэй ад зямлі,
Да якой усім сэрцам хілюся.
Думкі цемныя зноу наплылі.
А сказаць пра іх усім штось баюся.
Бусел болей гнязда не сауе
У тым месцы, дзе бяда пракрычала.
Кожны пакінуу там душы свае,
Але шчасця ужо больш не спазнае.
Месяц зноуку глядзіць на акно,
Што забіта чорным паленам.
Там жыццё сваім ходам ішло
І пагасла ураз і навекі.
НЕсцярпімая, чорная боль
Прыплывае да сэрца у змроку.
Я стаю на скрыжаванні дарог,
А у душы усё крычыць: Чарнобыль, Чарнобыль, Чарнобыль!