Усё вяртаецца да каранёу сваiх

 
Канец жніўня. Даўно ўжо не чуваць птушыных спеваў. Толькі цінькаюць сініцы ўсіх масцей і калібраў, што снуюць туды-сюды па нашым двары і гародчыку. Тут і звычайныя жаўтагрудыя, і шэранькія, і блакітнаватыя, а разам з імі – попаўзень, пярэстыя шчыглы і яшчэ нейкія зеленаватыя птушачкі. Цэлае птушынае царства!.
Ранак. Туман. Золка… Выйшла на вуліцу і раптам пачула пасвістванне і пашчоўкванне на верхавіне бярозы. Шпакі! Вярнуліся на сваё селішча, каб развітацца перад дальняй дарогай. Вось і восень…
Сумна. Тым больш, што пад бярозай з’явілася жоўта-чырвоная мазаіка з манетак   лістоты і ягад глогу, а над дарожкай ніжэй звіслі цяжкія гронкі ўжо яркай рабіны. Даспее яна, і іншыя птушкі змогуць падсілкавацца ў нашым двары. А рэшткі ягад чырвоным бісерам упрыгожаць ажурны дыван з апалай рабінавай лістоты.
Так, лісты і ягады – уніз, да каранёў сваіх, шпакі – да гнёздаў, дзе выраслі. А мы?
І мы, як тыя птушкі. Падрастаем, імкнемся хутчэй вылецець са сваго гнязда. А атрымаўшы волю дарослага жыцця і ўдосталь налятаўшыся, марым зноў вярнуцца ў бацькоўскі дом, каб адчуць асалоду бесклапотнага дзяцінства, адпачыць душой ад жыццёвай мітусні. А калі гнязда таго ўжо няма, то хоць пакружыць  птахай  па наваколлі, пасвістаць шпаком, пацінькаць сініцай, ці працяжна пакурлыкаць жураўлём. Курлы-курлы-курлы-ы-ы…
Усё вяртаецца да каранёў сваіх. І сёння я гэта не толькі зразумела, ала і ўбачыла на ўласныя вочы.