Ян Таировский. Последний монолог. Рус. Бел

Максим Троянович
Профессору Евгению Васильевичу ЧЕРНОСВИТОВУ,
автору книги «Формула смерти» (М.,2004) посвящаю.

Как же смерть?
Разве мысль эта в сердце поместится?..
Сергей ЕСЕНИН

Насильственная смерть – это социальное явление,
подчиняемое законам, господствующим в обществе.
Евгений ЧЕРНОСВИТОВ

Прощай, Природы кружево!
Я стану картой битой.
Петля для шеи скручена
Тайпана ядовитей.

Промчалась жизни конница,
Вдруг оглушив, как палка.
Писал стихи легко я так,
Как в речке конь плескался.

Прошляплены все козыри,
И выжить шансов мало.
Лишь выткался на озере
Рассвет парчою алой.

Уж мне не кальвадоснуться,
Навряд ли заликёрюсь,
Но жизнь любил я до смерти,
Плывя по ней линкором.

Усну последним вечером,
Всех лярв забуду лица.
Мне не хватает вечности,
Чтоб смог опохмелиться.

Услышу ли, как, лязгая,
Скрежещет боль в могиле,
Как плачет Бениславская:
„Есенина убили!”?

Лежу я на Ваганьковском,
Не выраженный в слове, –
И вижу я, как Галочка
Свой пистолет готовит.

Грохочет сердце молотом,
Её любовь печаля.
Волос живое золото
Забыть не в силах Галя.

О, Галочка Артуровна!
Смерть не страшна ль в атаке,
Где пятна снега бурого
Цветут, как в поле маки?..

Проглочен я, как капсула,
Иль, как граната, взорван,
Но жизнь вся в бездну канула.
Слеза туманит взор мне.

Тигрицей-смертью сожранный,
Я крепко сплю в могиле.
Мне дали ранг усопшего,
Кончиной наградили.

Костями смерть заклацала.
Навек закрылись веки.
Поминки состоятся ли,
Мне не узнать вовеки.

Апошні маналог

Прафесару Яўгену Васільевічу ЧАРНАСВІТАВУ,
аўтару кнігі "Формула смерці" (М.,2004) прысвячаю.

Як жа смерць?
Хіба думка гэта ў сэрца змесціцца?..
Сяргей ЯСЕНІН

Гвалтоўная смерць - гэта сацыяльная з'ява,
падпарадкаваная законам, панаваўшым у грамадстве.
Яўген ЧАРНАСВІТАЎ

Бывайце, Карункі прыроды!
Апошняя картай - мана.
Пятля для шыі з нагоды
Атрутней тайпана.

Прамчалася жыцця конніца,
Раптам аглушыўшы, як палка.
Я вершы пісаў, бы хто гоніцца
Як у печы гарыць запалка.

Прашляплены ўсе козыры,
Не выжыць, як карты не совай.
Выткаўся на возеры
Світанак парчою пунсовай.

Ужо мне не кальвадаснуцца, паверце,
Ці наўрад залікёрусь,
Але жыццё кахаў я да смерці,
Плывучы па ёй лінкорам.

Засну апошнім вечарам,
Усіх шкур забудуся твары.
Мне бракуе вечнасці,
Каб змог пахмяліцца з наварам

Ці пачую, як, ляскаючы бразгае,
Скрыгоча боль у магіле,
Як плача Беніслаўская:
"Ясеніна забілі!"?

Ляжу я на Ваганькаўскім,
Не выяўлены ў слове ўкрутую -
І бачу я, як Галачка
Свой пісталет рыхтуе.

Грукоча сэрца молатам,
Яе каханне засмучаючы.
Валос жывое золата
Забыцца не ў сілах Кручоных.

О, Галачка Артураўна!
Смерць ці не страшная ў знакі,
Дзе плямы снега бурага
Квітнеюць, як у поле макі?..

Праглынуты я, як капсула,
Ці, як гранатай падарваны,
Але жыццё ўсё ў бездань адкапала.
Туманяць мне позірк раны.

Тыгрыцай-смерцю зжэрты,
Я моцна сплю ў магіле-калодзіне
Мне далі ранг нябожчыка, вер ты,
Сконам узнагародзілі.

Косткамі смерць заклацала.
Навек зачыніліся павекі.
Памінкі ці адбудуцца ўдала,
Мне не пазнаць навекі.

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович