Лета ў дол лістотай падае імкліва,
Заціраюць ласцікам фарбы туманы.
Пад нагамі хрупаюць чаўленыя слівы,
Кружаць голаў п’янкім водарам яны.
А на ўскрайку вёскі – дзікія аджыны
Палымяным лісцем вабяць зрок здалёк.
Не, не стану збочваць з роснае сцяжыны,
Пашукаю лета… паскараю крок…
Зябка ды паныла стала на абшарах,
Дзе зусім нядаўна лётаў матылём.
Сонца праглынулі восеньскія хмары,
Разганюся зараз і ўзмахну крылом!
З шэрае юдолі, адзіноты лютай,
Далячу ды ўпаду ў сонечны разліў,
Дзе не будзе болей тумановых путаў,
Ды хрумсцення хмельнага пад нагамі сліў…
Верасень, 2018 год.