Дымок свивается в колечки...
Должно быть, начал я стареть,
И потому, присев у печки,
На огонек люблю смотреть.
Горят сосновые поленья,
Дрожит на них огонь,
И мне
Далекой юности виденья
Являются на том огне.
Трещат дрова.
При каждом звуке
За огненною белизной
Я вижу, как ломает руки
Любовь, покинутая мной.
Почудится:
Огня извивы
Ей молодое тело жгут.
И станет на душе тоскливо,
Как будто вызван я на суд.
Гляжу,
Уставясь без улыбки
В лицо косматого судьи,
И вижу все свои ошибки,
Все заблуждения свои...
Но вот
И печь отрозовела,
Кудряшек дымчатых не вьет...
И все, что мучило, –
Сгорело,
А что не мучило –
Живет.
Ля печкі
Дымок звіваецца ў калечкі...
Ужо мабыць я пачаў старэць
І мо таму, прысеў ля печкі,
Агеньчыкі люблю глядзець.
Гараць хваёвыя палены,
Дрыжыць на іх агонь,
І мне
Юнацкасці далёкай сцэны
З'яўляюцца на тым агне.
Трашчаць ужо дровы.
Чутны гукі
Агністасць белаю сцяной.
Я бачу, як ламае рукі
Каханне, кінутае мной.
Здаецца:
То агню выгібы
Ёй маладое цела ў жмут.
І на душы тужліва, нібы,
Я выклікан на суд.
Гляджу,
Утаропіўся з усмешкі
Ў твар калматага суддзі,
І бачу ўсе памылкі-сцежкі,
Усе аблуды па жыцці...
Але вось
Печ адразавела,
Кудзерак дымчатых не ўе...
І ўсё, што мучыла, -
Згарэла,
А што не мучыла -
Жыве.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович