Инна Фролова. Ветров стремителен порыв...

Владимир Сорочкин
              посвящается Лидии Шагойко и всем тем, чьи сердца
              «горят» Беларусью

Ветров стремителен порыв,
Зовёт их памяти дорога.
А все следы и годы – к Богу,
Туда, к извечному порогу
Мы все уходим понемногу.
...Свет, синева высот, обрыв...
Лишь знаком за небесным краем –
Дуб ввысь вознёсся, до поры
Храня всех нас и те миры,
Что для живущих мнятся раем.

Перевод с белорусского


* * *
              прысвечаны Ліддзіі Шагойка і ўсім тым, чые сэрца
              «гарыць» Беларуссю

Шалеюць восені вятры, –
Іх кліча памяці дарога.
Гады, сляды – усё да Бога,
Усё да Вечнасці парога,
Туды – усё, назад – нічога.
...Блакіт вышынь, святло, абрыў...
І толькі знак за небакраем –
Дуб-адзінец, вядун стары,
Трымае людскасці муры,
Што нам – жывым – здаюцца раем.