Был день стали сумерки, тишина.
Ноябрь, а жизнь, профинансировать нечем.
Лето в долгах, что послал их на,
простил, и потому - просто вечер.
Рядом присутствует женщина: ей
полагается быть для этого одного.
Тело её, за давностью дней,
знаешь лучше собственного.
Эйдос плотен, почти как вещь!
Смотришь на мысль - простой предмет.
И если зеркала висит лещ,
А кажется, пялится мысль в ответ.
Тишина, сквозь неё вдалеке
слышится лай пространства плоского.
Иисус медитирует на цветке.
Будда листает Бродского.
ВЕЧАР У ЛІСТАПАДЗЕ
Быў дзень стала змяркацца, цішыня.
Лістапад, а жыццё, прафінансаваць няма чым.
Лета ў даўгах, што паслаў іх на,
прабачыў, і таму - проста вечар.
Побач прысутнічае жанчына: ёй
належыць быць для гэтага аднаго.
Цела яе, за даўнасцю дзён,
ведаеш лепш уласнага.
Выгляд шчыгульны, амаль як рэч!
Глядзіш на думку - просты прадмет.
І калі люстэрка вісіць, як лешч,
здаецца, тарашчыцца думка ў след.
Цішыня, скрозь яе ўдалечыні
чуецца брэх з вечара плоскага.
Ісус медытуе на кветцы апоўдні.
Буда гартае Бродскага.
Перевёл Максим Троянович