Па полі сцелецца смуга.
Маўклівыя прасёлкі
Бягуць да вёскі, як мага,
Увечар хмарны, золкі.
І рэшткі стомленага дня
Губляюцца ў полі...
Ды толькі думак мітусня
Не спыніцца ніколі.
Ў палетках стылых ні душы.
Змяркаецца паволі.
І месяц позірк патушыў
Там, на нябеснай столі.
Навобмацак, каля смугі,
Крадзецца ноч сляпая...
І не схавацца ад тугі,
Што ў сэрца западае.