Стась здаў іспыты на 13 балаў,
12 балаў - заліковы быў парог.
Студэнт! Юнак ляцеў не чуўшы ног
А цела ўсё ад радасці спявала!
''Маланкаю'' бацькам паслаў ён тэлеграму,
Якою чуць не нарабіў сабе бяды
''Я паступіў!'' - стаяла. А куды?
На месцы падкасіў ён гэтым маму.
Ды ўратавала дзею паштальёнка Зося
Сказаўшы, паступіць што Стасю ўдалося.
Да канца жніўня засталося 10 дзён,
Каб атрымаць яму звальненне з працы
Прапіску скасаваць, з заліку ў войску зняцца -
К бацькам таму не пасьпяваў паехаць ён.
Прапіскаю займалася Лільяна.
З тугою Стась зайшоў у кабінет.
Яна адна. Устала нечакана
І ў абдымках ён пачуў: '' Прывет!
Арлёнак мой! Табе на разьвітанне
Сапраўдным стаць арлом даю заданне!''
І адхінулася. Не запрасіла сесьці.
Дрыжалі вусны і сціскаліся нервова.
Юнак стаяў аглушаны. Ні слова!
А позірк дыямент слязінкі песьціў
Што на шчацэ Лільяны бы застыла.
Чуць чутны лёгкі стук у дзверы
Гвалтоуна разарвау іх рукі. Не хапіла
Імгнення ім, каб выказаць намеры!
''Заходзьце!'' - як з нябёсаў голас мілы.
Стась сеў. Стаяць не меў больш сілы.
Прыпіску ў пашпарце Лільяна скасавала.
На ростані сказала:''Што ж! Бывай!
Ляці арлом, ды нас не забывай,
Бо ўзлётнай паласой табе будоўля стала!''
Прыўзняўшыся, у вусны цалавала,
Паціснула да болю ажно руку.
Няёмка пры чужых чуць хлопцу стала
Ён мямліў ёй падзякі за навуку,
За тое, што ў пакой да Грышы пасяліла
І разьбірацца ў людзях навучыла!
У свой пакой падняўся Стасік лётам,
Стаяла там спакована валізка.
Абняўся з Грышам, пакланіўся нізка
Пакою, інтэрнату і палётам.
Ён разумеў, час на вучобу трэба
Бо школе не раўня ўніверсітэт
І прыдзецца забыць палёты, неба,
Бо ўсё былое, не яго ўжо сьвет!
На нейкі час жарсці не паддавацца
Вучыцца, каб ''хвастатым'' не застацца.
Валізку ўзяў і рушыў да трамвая,
Нумар 1, прыпынак ''Стадыён''
За мостам цераз Свіслач, ведаў ён,
Яго ўжо інтэрнат ад БДУ чакае.
Трэці паверх, пакой 320-ы
Пяць ложкаў, хоць пакой на чатырох,
Але нічога, не патрэбны шаты,
Адно каб не было ні прусакоў, ні блох!
Пакой быў чысты, вокны на ўсход
Чатыры зэдлікі і стол напасярод.