Тадеуш Гайцы. Другу в дороге

Терджиман Кырымлы Второй
Другу в дороге
...............Марку Хмуре

Исподлобья взор твой серебристый
вдаль дороги, сверенной сердцами,
парою лучей негрустных ищет,
словно месяц. Вспушенные ветром
древеса плывут в потоке встречном;
вечер гож и мал как дно колодца;
веток колыханье– теней нимбы;
пыль с пыльцой– покой усталых ног.

За днями день, за словом речь
потянем в нескончаемой дороге...
глянь, облако кудрявое над нами,
подобно пене волн– до пемзы шаг,
вдруг против воли собственной греша,
тушуется– величьем вздутый шар–

от рвенья ветра. Лбы слоновьи–
набрякших вен агон бессменный,
не трон лаврового венца,
но жжёт перун, блестят кольчуги,
поются губы молодые.
Но ворона пером огонь лоснится
превыше сна узорчатых утех.

И не разлей под горним взлядом
сквозь трудный день и рок приказа
несёт нас в цель дорогой верной 
в обятья сна без пробужденья,
где пухом облачным землица
из праха тел рожает маки.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Przyjacielowi w drodze
.................Markowi Chmurze

Patrzysz nisko i spojrzenie srebrne
oczu twoich jest radosnym swiatlem
w drodze naszej odmierzanej sercem
jak ksiezycem. Puszyste od wiatru
plyna drzewa przed nami pod powietrza nurt,
wieczor jak dno studni maly jest i lsniacy
i glow naszych w galeziach kolysza sie kolce,
i pyl roslinny wstaje u znuzonych nog.

Niejeden dzien, niejedno slowo
mamy za soba w drodze naszej
i kedzierzawy w gorze oblok
jak piana morska zna juz krok,
co mijac chce i byc zelaznym,
a ciagle jak lodyga miekka
gnie sie, gdy wiatru raczy prad

uderza nagle. Zyl zatoki
na skroniach slona krew porusza
i nie ma miejsca juz na laur,
choc piorun spada, bronie graja
i spiew podnosza mlode usta.
I piorem ptasim ogien lsni sie
ponad wzorzystym snem czlowieka.

I nas splecionych jak usciskiem
spojrzeniem mocnym– niesie wiernie
przez trudny dzien, oporne slowo,
gdzie sen otacza jak ramieniem
i bezimienna ziemia lekka
wydaje kwiat spryskany sercem.
 
Tadeusz Gajcy