Кшиштоф Бачиньский. Ледовище

Терджиман Кырымлы Второй
Ледовище

И вижу столп из льда, в котором
дыханья злые, блики взглядов–
сыты тревоги вечной ядом,
убиты годом до измора:

за мною день влекутся хмуро,
темны, бездушны и пропащи,
как на телеге нескрипящей, 
как в злой тиши зачатки бури.

И прежде пламенное слово
как стая с дуба в небо прыснет,
они скользя вперёд зарысят–
и голос мой несмел и скован.

И прежде истовой ладонью
паренью туч задам кормила,
увижу ключников немилых–
и жест мой робкий незаконен.

И гекатомбы всюдупольской
они облепят муравьино–
и небо станет трупно синим,
и путь в стекле застынет скользкий.

И столпы словно небоскрёбы
торчат слепые над болотом,
где на людей идёт охота,
чьи лица в грязи, как из гробов.

И моя десная– ко свету,
горя под небом низким смело,
а шуйца в глине онемела,
угаснув, палая комета.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Lodowisko

Gdzie stane, widze slup powietrza,
od tych oddechow zlych zamarzly,
w ktorym spojrzenia chlodne gwiazdy
i ta mijania trwoga wieczna.

Straszne, strzaskane ludzkie wozy,
ciala bez sumien, ciemne weze,
gdzie sie odwziecze, za mna preza
–w zwierciadle lodu– oczy grozy.

I zanim slowo plomieniste
jak drzewo ptakow trysnie w niebo,
za mna sie ciala ich kolebia
i spada glos jak zlekly listek.

I zanim dlon uniose w gore
i chmur wedrowke kreslic poczne,
widze te oczy zle, wyroczne
i te spojrzenia, co jak sznury.

I pobojowisk wezowiska,
i mrowki ciemnych slow oblepia,
i zamarznieta przestrzen, niebo,
i droga szklana stoi, sliska.

A jeszcze widze krajobrazy,
gdy sie unosza jako domy
po tych wybudlach - niewidome,
a w krajobrazach zimne twarze.

I czuje, jak mi dlon przymarzla
jedna z plomieniem u niebiosow,
a druga w ziemi– prozna glosu,
jak wbita w gline spadla gwiazda.

Krszysztof Kamil Baczynski