Ведаеш, я ўжо амаль год,
унутры сябе не адчуваю.
Маці кажа, што гэта зіма,
і з цяплом я сама ачуняю.
Крыўдна - бацька не верыць
такому і шчыра з мяне смяецца.
"Не забівай сваю галаву,
лепш падыхай адкрый акенца".
Мне здаецца, што ўсе сябры
таксама у сэрцах рагочуць.
Да у дваццаць нашых гадоў
людзі столькі ў свеце хочуць!
Я гляжу ў люстэрка зранку
А адтуль на мяне - Пустэча.
Усміхаецца, ліжа зубы:
"Я цябе пражую, чалавеча!"
Цемнай ноччу нутро вылазіць,
і Пустэча з усімі сакрэтамі.
Супакоіць яе толькі смерць —
з алкаголем ды цыгарэтамі.