Казачья адданья

Николай Николаевич Евсеев
Эх, нима зарас тех агудалав,
Ръдавых махинных казаков…
Пасиредь тярсы ды краснаталав
Ня сядлають боля маштаков…

А бывалыч сядуть на буланых
Ды пайдуть намётам казаки,
Так, чо и шабры, и басурманы
Зирють, расчинимшы йидаки!

Спакон веку торки ды аланы-асы,
Бродники, хазары, кыпчаки
Згуртавались бытнавацца разам
Пад дражнилкай обшшяй – казаки

Вирьхавых, чо дражнятца Чигою,
Ды ис тех Чиркас, хто ня галман,
Сашварил пад грабушкай сваёю
Батька казаков – Сары-Аз-Ман

А зарас ня та идёть гадина;
Боля ня сядлаим мы каней…
Казакам таперича чужбина
Ды замест радёмых куриней…

Забяльшытя гутар, славу, гордасть,
Забяльшытя земь ды куриньки,
Терик, Дон, Кубань, сваю народнасть
С рескаю назывкай «казаки» …

Ай внутре згаданья я затеплю,
Чо махиннай ръдавой казак
Сызнава придёть на нашу земю,
Изьвядёть тады нас хто – навдак!