Мария Павликовска. Едва склонишь целующие...

Терджиман Кырымлы Второй
Едва склонишь целующие жадно над моими,
те упорхнут,– бледнея, боязнью гонимы,–

взыграет кровь в бурливом непокое,
румянцем вспыхнет вдаль и вдаль рекою.

Небесные мои твой сладкий взор уронит: 
глаза мои умрут– их веки тихо, тихо похоронят;

груди моей серебряная, ледяная крица,
мой нежный снег растает, испарится–

и облачко, обьятьями метомо,
исчезнет вихрем– долгая истома.

перевод с польского Терджимана Кырымлы



Gdy pochylisz nademna twe usta pocalunkami nabrzmiale
usta moje uleca, jak dwa skrzydelka ze strachu biale,–

krew moja sie zerwie, aby uciekac daleko, daleko,
i o twarz mi uderzy plonaca czerwona rzeka.

Oczy moje, ktore pod wzrokiem twym slodkim sie niebia,
oczy moje umra, a powieki je cicho pogrzebia.

Piers moja w objeciu twej reki stopi sie jakby snieg,
i cala znikne jak oblok, na ktorym za mocny wicher legl.–

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska