Болеслав Лесьмян. Их чёрт

Терджиман Кырымлы Второй
Их чёрт

Сатана их утратил священную злобу:
без азарта чарует, язвит без старанья;
то надежды, то веры почуяв дерзанья,
не раскатит– развалит свой хохот загробный;

на уме искушения новые проча,
волочится без цели, грезёр окаянный,
в настроенье тоскливом и непостоянном–
словно лунные фазы изменчиво-точном...

Ищет факелу пламя, знамёнам расцветку
он впустую: греха самого ненадёжность,
трудный выбор злодейства надолго в заметку–
чёрт играет мечом всё на поясе в ножнах.

Привередливо праздный, в плену озаренья
воскресая ль к небесному пиру– о чудо!
с похотливым прищуром он длит, всё добрея,
призабытых гуляний сноровку и удаль,

ибо в когтях свободы, похоже, пастушьей,
воздержанья от собственной гадкой природы–
муки ада и пытка сквозь долгие годы,
вам достойные, наши бессмертные души!

Ему ведомо это, врагу себе! Он же
муки новые смертным на пир вознесённым
в старых мыслях готовит с ухмылкою сонной,
дескать, небо и вам от меня не поможет.

Целя в ангельский чин сквозь туманы и тени,
звонким золотом прежних триумфов натужась,
трутень, спьяну нечистой пахтою падений,
видит неба обрат запивая из лужи!

Да и ад уж не тот без былого закона,
раз лицуется чёрт, с богом рознь затирая:
какофонию метит идиллией звона
то небесного пекла, то адского рая...

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Ich szatan

Ich szatan, utraciwszy swiety zapal grzechu,
Lekcewazy swe ognie trawiace i czary.
Niespodziane wybuchy nadziei lub wiary
Psuja mu doskonalosc szatanskiego smiechu.

Marzac nowe kuszenia i nowe chichoty,
Wloczy sie, jak bez celu, ten lotr zadumany,–
I, jakoby ksiezyca niezmienne odmiany,
Trapi go mysl, krazaca dokola tesknoty...

Prozno szuka plomienia dla swojej pochodni
I barwy dosc piekielnej dla swietnych sztandarow:
Chwiejnosc grzechu samego, trudny wybor zbrodni
Igra mieczem, wiszacym u boku zamiarow!

Wiec wybrednie bezczynny, a pelen olsnienia,
Jak wniebowstepujacy na wieczna weselnosc,–
Okiem, chciwie zmruzonem, z rozkosza ocenia
Swych odswietnych wywczasow ochoczosc i dzielnosc

Bo w pazurach swobody, pozornie pastuszej,
W usilnem niewkraczaniu we wlasne bezedno–
Tkwi niejedna tortura i pieklo nie jedno,
Godne nawet najbardziej niesmiertelnej duszy!

On wie o tem– ow smialy wrog samego siebie!
I tem wlasnie, iz wszelkich poniechal zabiegow,
Gotuje nowe meki dla nowych szeregow
Czcicieli kol zakletych i plasow po niebie!..

Na wzor meznych serafow haftujac swe szaty
Dzwonnem zlotem tryumfow,– ten truten obloczny,
Wsluchany w swych upadkow zwycieskie wiwaty,
Resztki nieba rad wyssac z kaluzy pomrocznej!...

Bo, w zmierzch piekiel zuzytych wzierajac niechetnie,
Sni idylle niebianskie, a chytrze swe lice
Odmladzajac w blekitach,– pradawna roznice
Miedzy soba a bogiem niweczy doszczetnie!..

Boleslaw Lesmian