Болеслав Лесьмян. Спешка

Терджиман Кырымлы Второй
Спешка

Когда заря у вежи заоблачной гордыни
блеснёт из-за решётки, из-за куста похоже,
покинет голубятню насельник книжекожий,
чтоб день отдать высокий не спавшей сны низине.

Гоним спешащей шпорой напрасного раденья,
сколь весело звенящей, столь ранящей до крови,
он мчится в мир горящий как тот из сновиденья,
из-за ресниц решёток дразнящий шляхом нови.

До наступленья ночи без отдыха и лени
дано первопроходцу своей как дом персоны
стопой, тропин игрушкой, взнестись на горизонты–
и овладеть землёю в небесном обрамленье.

Что герострат зелёный на первое свиданье
в полутени ладони зажавший искру в труте,
крадётся он по скалам из сердца мирозданья
тревожась о спешащей мгновеньями минуте...

Куда стремглавый мчится, где даже ночью сивой
не вышептать ни слова, ни выжечь своей тени:
на холод алтарей ли, на светоч откровенья?
к источникам любовным, кипящим от бессилья?

О нет! Обманут снова подачкой сновиденья,
обретшийся недолго в предсозданном замире,
он денным непокоем спешит в своё смятенье.
Внимаете?.. меня-то. Его поймите шире.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Pospiech

Gdy zorza do poddaszy czatowni nadchmurnej
Z poza kraty szyb blysnie, jakoby z za krzaka,
Ich mieszkaniec, dla nizin podobny do ptaka,
Opuszcza swoj golebnik wyniosly i gorny.

Gnany zludnych pospiechow natretna ostroga,
Ktora dzwoni wesolo, a krwawi bolesnie,
Biegnie w swiat, ze mu w szybie zaplonal, jak we snie,
Klamiac oku skrocona w szyb slepocie droga...

Zda sie, iz o tej wlasnie, a nie innej porze
Dano mu, badaczowi swej wlasnej mitregi,
Stopa, sciezyn igraszka, wbiedz na widnokregi
I calym widnokregiem owladnac w przestworze!

Po skalach urojonych, wsrod marzen rozlamow
Zbyt pospiesznie sie skrada, zbyt trwozliwie ploni,
Jak kochanek przed schadzka, lub podpalacz chramow,
Mdly ogien unoszacy w polcieniu swej dloni...

Dokad spieszy wieczorem on, co nawet w nocy
Nic nie ma do szepniecia, nic do podpalenia?
Czy do chlodow oltarzy? Czy do zorz olsnienia?
Czy do zdrojow milosci, wrzacych od niemocy?

Nie! On niegdys, snow pierwszych zludzony jalmuzna,
Ujrzal siebie gdzies– w ledwo stworzonym zaswiecie,
I teraz niespokojny, raz jeszcze, naprozno
Sam do siebie sie spieszy! Wy mnie rozumiecie?...
 
Boleslaw Lesmian