Сёння ты незвычайна радасная,
Не дзяўчына-ўсмешка адна.
Цеплынёй дваццаціградуснай,
Нібы з ранку абагрэла вясна.
Сонца з лужыны прама ў вочы,
Сотні дарог цябе павялі.
Але ж ні адна да мяне не крочыць,
З тваёй радзімай мілай зямлі.
І паветра здаецца мядовым,
І неба-чысцей і сіней.
Ты-як дваццацігадовая,
З кожным днём прыгажэй.
І напэўна таму,што ўзрушаны,
Што тайком гляджу на цябе,
Што агонь гарыць,не патушаны,
Не заліць яго весняй вадзе.
Куды не пайду я ўзбуджаны,
Думкі не даюць спакою мне.
Твае ўсмешкі з кожнай лужыны,
Мо,на яве,а мо-у сне.