Райніс сеў за стырно і зразумеў , што яго
прыць знікла кудысьці , што няма чаго спяшацца , гарэць. Думкі калі не сабраліся , то былі адкінуты на задні план. І якія маглі быць думкі, калі побач сядзела дачка , і атрымліваецца , што можна быць ворагам сам сабе Райніс успомніў ўсе
правілы на дарозе і дачке намагаўся
растлумачыць знакі на дарозе, бо яна таксама калі стане крыху дарослай будзе пераходзіць вуліцу ўжо сама без бацькі, а можа калі- небудзь і у яе будзе машына. Ён паглядзеў якая яна была прыгожая ў
з двума касіцамі і банцікамі.
Дачка глядзела ў вакно і мармытала верш. Калі даехалі ў паказаўся дом i дворык з арэлямi,
пясочнiцай.
Райніс пайшоў з дачкой, аправіў яе , яб быццам бы было нешта не так, за спіной яе вісеў маленькі партфельчык, ён дастаў алоўкі з яго пакласці ёй у стол.
Райніс пакакетнічаў з выхаванкай і хутка зноў пабяжаў , сеў за машыну і паехаў ўжо на працу, як быццам у яго ўзяліся крылы. Ажно машына гнала вецер.