Заўжды блукаючы ў царкве,
ўстаю па-правай, дзе мужчыны.
Я валатоўна.
Мне з баб’ем
стаяць па-левай немагчыма.
Мужыцкай шырыні плячэй
шчэ пара дадатковых крылаў –
таму мацуюся ямчэй,
каб дзе чаго не зачапіла,
Не напужала святара,
не пабурыла багамолак...
Я валатоўна.
Гора я
раптоўнае,
усяму, што тонка.
Раўмя на прычасці раву,
бы жудасці мне мала, мала.
Я пакладаю галаву за ўсіх,
каго не ўратавала.
Смаркаты так сабе герой,
але адчайна і наіўна
я дзёрзкай мышцаю сваёй
гвалтую ўпарта пандэмію.
Ды далікатнасць сцерагу,
з якой гасподзь без адпачынку
маю магутную вагу
нясе праз прорву, як пылінку.