Там, дзе лесу зялёныя хвалі
Калыхаў непаседлівы вецер,
Салаўі безтурботна спявалі
Нам найлепшыя песні на свеце.
Кожны раз мы іх слухалі шчыра
І пра штосьці сваё меркавалі,
Прыляталі пакінуўшы вырай,
Журавы зноў у родныя далі.
І блакітнае чыстае неба
Іх прыймала, як даўняга сябра,
А душа адчувала, што трэба,
Родны кут свой наведаць назаўтра.
Мы калісьці у тыя мясьціны
Прыляцім, як птушыныя зграі,
Не заменяць адзінай Радзімы
Нам ніколі замежныя раі.
Ля бацькоўскага станем парога,
Вінавата адводзячы вочы.
Мудрагеліста ўецца дарога
Нашых лёсаў скрозь дні і скрозь ночы.