Илл.:Язеп Дроздович. Дороги. 1925г.
Дарогі, вечныя дарогі!
Знаць, вам спрадвеку самі богі,
Калі красёнцы жыцця ткалі,
І вашы лёсы вызначалі,
Няма канца вам, ні супыну;
Вы жывы кожную часіну,
То задуменны, смутна строгі,
То поўны чараў спадзявання,
То страхаў цёмнага знікання
—з раздзела XXVII "Па дарозе ў Вільню", паэма "Новая зямля"
Дороги, вечные дороги!
Знать, вам издревле сами боги,
Полотна, краски жизни ткали
И в ваши судьбы их вплетали.
И ни конца вам нет, ни края.
Дороги, вы непреходящи.
То вы замысловаты, тяжки,
То полны чар надежды внове,
А страх один:остановиться.