...У небе было неспокойна...
Бiлi маланкi. Алесь небыто скакау;
На канi , як быццам некуды хацеу; паспець.Мацней i мацней сцягау; каня. Пайшоу; дождж дрэвы хiсталiся.
Раптам Ён прыпынiу; каня, бо там куда ён скакау; быу;
абрыу;, а унiзе была рака, як бурхлiла
Разам з ветрам i маланкамi.Алесь цяпер
стаяу; напружана гледзячы, у; бездань.Побач цяжка дыхау; конь.
З вышынi было Бачна, як вострыя хвалi бяжали адна на адну. Вада билася аб выступ абрыва. Раптам ветрам абдало твар, дзе выявылися ад непагадзи рэзкiя рысы.
Алесь прачнуу;ся ,за фiранаками вакна, яшчэ было цёмна, ау;тамаматычна на грудзи намацау; срэбраны крыжык на груди, яки Ён зау;седы баяу;ся страциць.
Часам ен пытауся растлумачыць сабе гэтыя сны. Але ничога не приходзила у; голаву. Часу яму сниуся гэты рыцар. Наконт гэтага Ён разважау; проста, Ён жа ш на канi ,ездцiць няумее...Гэта проста выдумка i у;сё. Фантазыя.
...За шклом было добро вiдаць
чорна-белы фотоздымак мацi, на Яго
падало адзiнае святло...
;