...Некалi Хельгу брау; сум, у яе тады
усе валілася з рук. Як быццам у вушах стаяў голас жаніха. Ды і проста здавалася яна сядзела без працы, хоць і грошы крыху плацілі і пенсія у маці. Здавалася наконт кахання ,што не кога ўжо ей патрэбна. Ды і весь час прыбіралася,
хадзіла ў краму, мыла посуд, дапамагала старой маці, крыху глядзела тэлевізар, але хутка пад яго засыпала, карміла дзіцяці грудзю вось
такі быў сусвет.
У госці ні кому не хадзіла, спадзявалася на другіх рэдка, часцей на сябе. Глядзела каб што прыдбаць таннейшае.
У яе было не шмат некалькі строгіх сукенак, але крыху вычварных. Але заўсёды яны былі
ў добрым стане, яна ставілася да іх
занадта беражліва.
Калі гаварыць пра твар Хельгі, была ў твары нейкая рыса, якая гаварыла пра то што , можа быць
сур'ёзнай, і часам невясёлыя думкі бываюць ў яе галаве часам і яе знешнасць здавалася крыху містычнай ў часы дажджу ці шэрага надвор'я, але ў сонечны дзень яна была падобная больш на жанчыну с кроплямі міласэрнасці.