Яны шлі сцежкай, Хельга думала пра што, можа сказаць ёй Марэпа. Мабыць пра медычныю практыку , бо на мядычным факультэце , ёсць свае асаблівасці.
Марэпа не паспяшала размаўляць. Яна нібыто глядзела паміж дрэў якія цягнуліся побач са сцяжынкай быццам нешта шукала.
Было цёпла занадта тёпла. Марэпа апранула зялёную сукенку з белымі кропкамі, якое калыхалася , калі ўздымаўся вецер , хісталіся галіны дрэваў і тая даволі шырокая аблямоўка якая падала с плячэй на грудзі.
-На што ты ўзяла з сабой сумку- спытала Хельга.
-Гэта ўжо звычка-як бы нервуючяся прамовіла дзяўчына.
Вось ён садочак . З густой лістотай. Дрэвы стаялі нібыто ў крузе, Яны селі на самаробную лаўку, якая ўразалася ў дрэвы..
Хельга не дужа чакала размовы. І не спяшалася і занадта не была заінтрыгавана.Ей было занадта добра, што яна сядзіць на лаўцы.
Раптам Марэпа дастала цыгарэту.
-Ты закурыла-спытала Хельга.
-Гэта каб не нервацца...-ціха прамовіла Марэпа.
-Хельга скажы мне бо ў цябе быў каханак, прабач мяне ,што я прымушаю цябе успомніць мінулае.
Ці была нават ў яго іншая дзяўчына або жанчына..
Хельга была ўражана такім пытаннем. Не сказаць каб не чакала ад Марэпы такога, бо Хельга здавалася, што Марэпа поўна жаночай юнацкасці, і што гэтая словы ёй не пасавалі. Але ў жыцці Хельгі такога не было...І яна адказала , што яны паёзнаміліся, доўга сустракаліся, а потым вырашалі ўзяць шлюб, каханак яе ўвесь чвс працаваў, а астатні час праводзіў дома. І ніколі аніякай падозры было.