Рака з дарогі не згорне,
Нездарма свой трымае шлях.
Каля гары, што не міне
Яе ў нават моцных снах.
Струмень вады – асілка рэч
І перашкоды на шляху.
Знясе, альбо прагоніць прэч,
Змалоціць знізу даверху.
Нарэшце, дрэнна на душы,
Апанаваў і сэрцам жах.
Ты як рака – той жах знясі
І далей свой працягвай шлях.