Кугала белая птушка-Куга, куга,куга. Нібыто пасярод поля стаяла Марэпа ў сваім абутку, лёгкія амаль ,што пантофлі. Дзе ты птушка прамовіла Марэпа? .Куга, куга, куга. Шла адзіная сцежка, а па абапал густа змяшалася белае траўе, што ажно было бліскучым ад сонца якое свяціла ажно ў вочы. Куга, куга, куга...
Неяк жалобна спявала птушка. Ўдалечыні расло адзінае дрэва. Спеў
працінаў душу Марэпы, яна ўсё шла далечы як здавалася па гэтай бясконцай дарозе... Нібыто жамчужына ўпала ў валасы...
Куга, куга, куга .
Раптам падняўся лёгкі ветрык.
І закалыхалася белыя трава, але ўсё гэта хісталася як бы адзінай хваляй, не было відаць ані травінкі.
Дзе ты -спытала
Марэпа. Зноў пачулася...Куга,куга.-Яшчэ
мацней чуўся водгук птушкі.Вецер хістаў валасы Марэпы бялесыя з шэрым адценнем..