Пабыла з чужымі клапотамі...І на сваі не забылася...
Ехалі аўтобусы, ішоў натоўп людзей. Гарэў свет ў крамах . Можа сесці на аўтобус падумала яна ; ў сваіх чорных туфельках паляцела па шэрым каменням Хельга. Прыкмеціла , што на адным з дамоў, абвалілася абліцоўка, раптам паляцела чорная птушка, як намалеваныя рысы былі чорныя правады...Яе валасы ценнем кранулі цэглу будынкаў. Раптам яна баялася, што зламае каблук. Нейкі знаёмы твар раптам папаў ў вочы -пабегла далей. Забегла ў аптэку каб купіць йоду або зялёнкі.
На паўдарогі вырашыла сцішыць хаду. Нібы ў дыму стаялі дрэвы і бэз, які ўжо адцвёў, надвор'е крыху спякотнае. Запылілася ад сельскай дарогі. Гісторыя Марэпы пачынала знікаць, і з'яўлялася ўласная.
Ў вакне дома ўзнала вобліч маці , якая паспяшыла адчыніць дзверы. Пачуўшы грукат прачнулася і залямантавала дзіцяці.